Doe ik het wel goed?

‘Mag ik even mijn waterflesje vullen?’ Tussen twaalf eerstejaars studenten zat ik als tutor van mijn eerste studiegroep. Zij kwamen net van de middelbare school en ook ik voelde me nog wat onwennig in mijn nieuwe rol.

‘Ga maar en laten we allemaal maar even pauzeren’. Kort daarvoor was ik gestart als onderzoeker op de afdeling huisarts- & ouderengeneeskunde. Mijn leidinggevende vroeg of ik ook onderwijs aan medische studenten wilde geven. Dat leek mij leuk: kennis overdragen. Dat onderwijs geven meer inhoudt dan kennisoverdracht alleen, realiseerde ik me toen nog niet.

Gewapend met mijn geneeskundige kennis en een selectie aan onderwijskundige handigheden startte ik met mijn eerste semester. Ik was nieuwsgierig naar de studenten die ik onder mijn hoede zou krijgen. Tijdens de eerste studiegroepbijeenkomst stelden de studenten zich aan elkaar voor. De meesten wisten al precies welk specialisme het best bij hen zou passen, een twijfelde nog tussen kindergeneeskunde of gynaecologie. Onbewust van het pad dat nog voor hun ligt. Ik dacht eraan terug hoe ik zelf die weg had bewandeld, vanaf hetzelfde prille begin. Wat voor mooie en soms minder frivole verrassingen die voor mij had mee gebracht. De harde lessen die ik soms heb moeten leren. Maar die er uiteindelijk wel toe hebben geleid dat ik nu iets doe waar ik gelukkig van word.

De weken vorderden en de studenten en ik raakten steeds meer vertrouwd met onze nieuwe rollen. Gaandeweg ontstonden er vriendschappen tussen de studenten en bloeide er voorzichtig een romance op. Een verlegen meisje dat eerst niets zei, vond het vertrouwen om haar kennis over telomerase met de groep te delen. Ook tegenover mij voelden ze zich steeds meer vertrouwd. Op sommige momenten was dat net iets te en gingen zij ruimschoots mijn grenzen over. Mijn oude geschiedenisleraar vertelde ooit dat hij meer van zijn studenten leerde dan andersom. Toen vond ik dat een beetje dom. Hij was toch degene die ons onderwijs gaf? Eenmaal volop bezig als tutor begrijp ik zijn opmerking van destijds.

Onderwijs geven omvat zo veel meer dan kennisoverdracht. Tijdens het semester zag ik de studenten naast de bijeenkomsten tweemaal voor een persoonlijk voortgangsgesprek. Hierin probeerde ik hen door de jungle te loodsen waarin de beginnende student zich vaak bevindt. ‘Studeer ik wel op de goede manier, genoeg, te weinig? Doe ik het wel goed? Vinden de anderen mij wel aardig en slim genoeg?’ In die gesprekken ligt volgens mij de belangrijkste taak van een tutor: studenten mee te geven dat alle begin moeilijk is en ze aan te sporen te kiezen voor die zaken waar ze echt warm voor lopen. Want, zo heb ik inmiddels geleerd, als je keer op keer de keuze maakt die jij het liefst maakt en je af en toe laat verrassen, komt alles op z’n pootjes terecht.

Emma Draper is promovendus huisarts- en ouderengeneeskunde en student filosofie. Tijdens het collegejaar 2017/2018 was zij tutor voor eerstejaars geneeskundestudenten. Dit jaar is zij invalkracht als tutor.